خودکشی به سبک علیرضا بیرانوند

علیرضا بیرانوند دروازه بان مشهور و ملی پوش کشورمان در یک مصاحبه جنجالی ادعای عجیبی را مطرح کرد که می تواند عواقب جدی برای او به همراه داشته باشد.

او مدعی شد که برای دریافت الحاقیه فسخ قرارداد خود پنج میلیارد تومان رشوه داده است. این ادعا نه تنها چالش های اخلاقی و حقوقی را به دنبال دارد بلکه می تواند به عنوان یک خودکشی حرفه ای برای بیرانوند تلقی شود.

بر اساس قوانین کمیته انضباطی فوتبال پرداخت رشوه از سوی بازیکنان و اهالی فوتبال به طور مستقیم منجر به یک سال محرومیت فوری می شود. در ماده ۷۲ بند دو و سه مقررات انضباطی فدراسیون فوتبال آمده است:

۲- هرکس که اصالتاً یا از طرف شخص ثالث از طریق اعطا یا تعهد یا پیشنهاد امتیازات یا وعده های نامشروع و غیر موجه یا رشوه به مقامات رسمی یا کارمندان فدراسیون یا هیأت ها بازیکنان یا مقامات رسمی باشگاه ها تلاش نماید که ایشان را به نقض اساسنامه مقررات آیین نامه ها بخشنامه ها و دستورالعمل های فیفا کنفدراسیون فوتبال آسیا یا فدراسیون فوتبال ترغیب یا تحریک نماید به محرومیت از هرگونه فعالیت مرتبط با فوتبال فوتسال و فوتبال ساحلی برای حداقل دوازده ماه بعلاوه حداقل دوازده ماه محرومیت از ورود به کلیه ورزشگاه های کشور و جریمه نقدی به میزان حداقل دویست میلیون ریال محکوم خواهد شد.

۳- (درخواست کننده) مستقیم و غیر مستقیم (یا قبول کننده موارد فوق) مستقیم و غیر مستقیم نیز به حداقل دوازده ماه محرومیت از هرگونه فعالیت مرتبط با فوتبال فوتسال و فوتبال ساحلی بعلاوه حداقل دوازده ماه محرومیت از ورود به کلیه ورزشگاه های کشور و جریمه نقدی به میزان حداقل دویست میلیون ریال محکوم خواهد شد. بیرانوند رسماً اقرار به پرداخت رشوه کرده که قانونگذار می تواند او را با یک سال محرومیت مواجه کند که البته می تواند شامل از تعلیق خارج شدن چهار ماه محرومیت قبلی اش نیز باشد. بنابراین در نهایت ممکن است او به یک سال و چهار ماه محرومیت دچار شود مگر اینکه فدراسیون تصمیم بگیرد به دلایل مصلحتی برخوردی ملایم تر داشته باشد. اما سؤال اصلی اینجاست چرا باید بیرانوند برای دریافت مبلغی که طبق اسناد موجود حق قانونی او است به پرداخت رشوه بپردازد؟ شواهد رسمی نشان می دهد که او پیش از الحاقیه در مجموع ۶۶ درصد از مبلغ اصلی قراردادش را از پرسپولیس دریافت کرده و با احتساب آپشن ها طلب کلی او حدود ۹ میلیارد تومان بوده است. حال آنکه با توجه به موقعیت تیم اگر گزینه های قهرمانی و کلین شیت ها را در نظر بگیریم او تنها حدود ۷ میلیارد تومان طلب داشته است.

با این تفاسیر آیا منطقی به نظر می رسد که او بخواهد برای دریافت این مبلغ از جیب شخصی خود ۵ میلیارد رشوه دهد؟ اینجاست که مسأله اغوای بازیکن به صورت جدی مطرح می شود. به نظر می رسد که پیشنهادات نجومی سایر تیم ها باعث شده تا یکی از اقتصادی ترین بازیکنان فوتبال ایران با حساب دودوتا چهارتا گونه خود حاضر شود ۵ میلیارد رشوه بدهد تا الحاقیه فسخ بگیرد و از جای دیگر آب رفته را به جوی بازگرداند.