علت مسری بودن خمیازه؛ تکنیک بی صدای مغز برای هماهنگ شدن با اطرافیان

به گزارش انین دکتر «چارلز سوییت» روانپزشک و مشاور پزشکی معتقد است برخی نورون ها در مغز به نام «نورون های آینه ای» ممکن است در خمیازه مسری نقش داشته باشند. نورون های آینه ای به حرکاتی که ما در دیگران مشاهده می کنیم پاسخ می دهند. او می گوید: وقتی شما کسی را می بینید که خمیازه می کشد آن نورون ها فعال می شوند.

تحقیقات همچنین نشان داده اند که بیشتر احتمال دارد انسان ها و حیوانات در پاسخ به خمیازه های افرادی که آن ها را می شناسند ـ نسبت به غریبه ها ـ خمیازه بکشند. به عنوان مثال در یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ سگ ها بیشتر زمانی که صاحبشان را در حال خمیازه کشیدن دیدند آن ها هم خمیازه کشیدند و این وقتی یک غریبه را دیدند که خمیازه می کشد کمتر تکرار شد.

به گفته «آندرو گالاپ» استاد رفتارشناسی دانشگاه جانز هاپکینز این الگو را که به «سوگیری آشنایی» معروف است احتمالا سوگیری های توجهی هدایت می کنند زیرا افراد به طور طبیعی به افرادی که در حلقه ارتباطات اجتماعی آن ها قرار دارند توجه بیشتری دارند.

گالاپ می افزاید یک فرضیه هم این است که خمیازه مسری تکامل یافته است تا شناسایی تهدیدها در درون گروه ها را افزایش دهد. مطالعه ای که سال ۲۰۰۷ در نشریه «روانشناسی تکاملی» (Evolutionary Psychology) منتشر شد نشان می دهد که او و همکارانش متوجه شدند خمیازه به خنک شدن مغز کمک می کند و این اثر خنک کنندگی می تواند باعث بهبود هوشیاری و پردازش ذهنی بهتر فردی که خمیازه می کشد بشود. بنابراین اگر خمیازه در یک گروه پخش شود ممکن است به افزایش آگاهی از تهدیدها در آن گروه کمک کند.

تحقیقات اخیر گالاپ روی انسان ها نشان داد تنها دیدن اینکه دیگران خمیازه می کشند می تواند توانایی فرد را در شناسایی تهدیدها تقویت کند. آنچه ایده افزایش سطح هوشیاری در گروه از طریق خمیازه مسری را تقویت می کند.

فرضیه دیگر این است که خمیازه مسری تکامل یافت تا گروه ها را هماهنگ نگه دارد. خمیازه ها برآمده از ریتم طبیعی ساعت بدن هستند و اغلب سیگنال هایی برای گذار بین فعالیت ها محسوب می شوند. بنابراین زمانی که خمیازه در یک گروه پخش می شود ممکن است به هماهنگ سازی الگوهای رفتاری و فعالیت ها کمک کند.

به گزارش ایندیپندنت این فرضیه طی یک مطالعه روی شیرهای آفریقایی قوت گرفت. کارشناسان خمیازه های ۱۹ شیر را در دو گروه اجتماعی مشاهده و ارتباط بین انتشار خمیازه و هم زمانی حرکتی  را ردیابی کردند. نتایج شگفت انگیز بود: شیرهایی که خمیازه یک شیر دیگر به آن ها سرایت کرد نسبت به شیرهایی که خمیازه شیر دیگر بر آن ها اثری نگذاشت ۱۱ برابر بیشتر احتمال داشت که حرکات شیر اول را تقلید کنند.

البته همه افراد به طور یکسان در برابر خمیازه مسری اثرپذیر نیستند. چنانچه در مطالعات کنترل شده حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد داوطلبان در پاسخ به دیدن خمیازه یک نفر در ویدیو خمیازه کشیدند.

یک سوال کلیدی در تحقیق هم این بود که آیا خمیازه مسری به همدلی مرتبط است یا خیر. گالاپ دراین باره گفت: چندین مطالعه انجام شد اما نتایج متفاوت بودند. برخی مطالعات این ارتباطات را پیدا کرده اند اما برخی دیگر نتواستند چنین رابطه ای را نشان دهند.

تحقیقات اولیه نشان داده بود که کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به کودکانی که اوتیسم ندارند کمتر احتمال دارد به طور مسری خمیازه بکشند اما یک مطالعه نشان داد زمانی که از شرکت کنندگان خواسته شد به طور خاص بر محرک خمیازه تمرکز کنند این تفاوت از بین رفت. گالاپ توضیح می دهد که این مورد نشان می دهد «توجه» نیز در انتشار خمیازه نقش کلیدی دارد.

یکی از کشف های ثابت در تحقیقات هم ارتباط منفی بین خمیازه مسری و روان پریشی است. یعنی افرادی که در آزمون ویژگی های روان پریشی امتیاز بالاتری می گیرند معمولا به خمیازه مسری کمتر حساسند.

دکتر چارلز سوییت می گوید: نتیجه اینکه خمیازه مسری کمتر به خستگی مربوط می شود و بیشتر در ارتباطات بین افراد ریشه دارد. در واقع این یک تکنیک بی صدای مغز شما برای هماهنگ شدن با افراد اطرافتان است.

پایان خبر انین