معرفی فیلم عزیزترین مادر (Mommie Dearest)

فیلم «عزیزترین مادر» (Mommie Dearest) محصول سال ۱۹۸۱، یک درام روانشناختی و زندگی نامه ای بحث برانگیز است که رابطه پرآشوب جوآن کرافورد، ستاره هالیوود، با دخترخوانده اش کریستینا را به تصویر می کشد. این فیلم با بازی خیره کننده فی داناوی، به خاطر به تصویر کشیدن اغراق آمیز خشونت و تبدیل شدنش به یک فیلم کالت، در تاریخ سینما جایگاه خاصی پیدا کرده است. این اثر فرانک پری، از آن دست فیلم هاست که با وجود نقدهای اولیه منفی و جایزه تمشک طلایی، همچنان تماشاگران را به خود جذب می کند و سوالاتی عمیق درباره شهرت، خانواده و روان انسان مطرح می سازد. اگه دلتون یه فیلم با فضای خاص و بحث برانگیز می خواد، حتماً این مقاله رو تا آخر بخونید تا با همه ابعاد این شاهکار عجیب و غریب آشنا بشید.

این فیلم رو میشه یه درس بزرگ از هالیوود دونست؛ درسی که نشون میده پشت پرده زندگی پر زرق و برق ستاره ها، چه رازها و دردهایی پنهان شده. «عزیزترین مادر» فقط یه داستان ساده از یه مادر و دختر نیست، بلکه یه سفر تاریک به اعماق روان انسانیه که قدرت، شهرت، و تمایل به کنترل چطور می تونن یه آدم رو به کجاها بکشن. آماده اید بریم سراغش و با هم این فیلم عجیب رو کنکاش کنیم؟

ماجرای فیلم عزیزترین مادر؛ وقتی مادر بودن یه ستاره سخته!

فیلم «عزیزترین مادر» از همون اول ما رو می بره تو دل زندگی پرفراز و نشیب جوآن کرافورد، ستاره پرآوازه هالیوود که تو اوج شهرت و موفقیت کاریه. اما جوآن با همه اینا، یه خلاء بزرگ تو زندگیش حس می کنه و دلش لک زده برای مادر شدن. بعد از کلی سختی و تلاش، بالاخره موفق میشه یه دختربچه رو به فرزندخواندگی قبول کنه و اسمش رو میذاره کریستینا. چند وقت بعد هم یه پسر به اسم کریستوفر به جمع خانوادگیشون اضافه میشه. همه چی به ظاهر آروم و قشنگه، اما این فقط روی ماجراست.

پشت این ظاهر فریبنده، یه رابطه پرتنش و واقعاً آزاردهنده بین جوآن و دخترخوانده اش، کریستینا، پنهان شده. جوآن با اینکه گاهی اوقات حسابی به کریستینا محبت می کنه و تو رفاه کامل بزرگش می کنه، از اون طرف یه جور انضباط سخت و گاهی ظالمانه داره. مثلاً تو جشن تولد کریستینا، کلی هدیه برای دخترش گرفته، اما فقط بهش اجازه میده یکی رو برای خودش نگه داره و بقیه رو میده به یتیم خونه! یا یه روز تو مسابقه شنا کریستینا رو می بره و وقتی کریستینا از این اتفاق عصبانی میشه، مادرش حسابی کتکش می زنه و تو اتاق کنار استخر حبسش می کنه. انگار جوآن دوست داره همیشه برنده باشه، حتی اگه جلوی یه بچه باشه.

یکی از صحنه هایی که حسابی تو ذهن مخاطب میمونه و به نماد این فیلم تبدیل شده، جاییه که جوآن از پیدا کردن لباس های کریستینا روی چوب رختی سیمی حسابی عصبانی میشه. یادتون باشه، جوآن از چوب رختی سیمی متنفره! با همون چوب رختی، کریستینا رو حسابی تنبیه می کنه. بعد هم مجبورش می کنه حمام رو بشوره و با پودر پاک کننده بهش ضربه می زنه. این صحنه ها، اوج خشونت و کنترل گری جوآن رو نشون میده و واقعاً قلب آدم رو به درد میاره.

داستان همین طور پیش میره و ما کریستینا رو تو دوران نوجوانی و جوانی می بینیم که چقدر از دست مادرش رنج می بره. جوآن حتی تو اوج مشکلات مالی خودش هم دست از سر کریستینا برنمیداره و همیشه سعی می کنه روی زندگیش کنترل داشته باشه. وقتی کریستینا بزرگ میشه و می ره دنبال بازیگری، جوآن حتی اونجا هم دخالت می کنه و سعی می کنه همه چیز رو به میل خودش پیش ببره. آخر فیلم هم کریستینا و برادرش، کریستوفر، وقتی وصیت نامه جوآن رو می خونن، متوجه میشن که جوآن هیچ ارثی براشون نذاشته. انگار جوآن کرافورد حتی بعد از مرگش هم می خواد حرف آخر رو بزنه و این قصه تلخ رو با یه شوک بزرگ برای فرزندانش تموم می کنه.

ستاره هایی که این داستان رو زنده کردن: بازیگران کلیدی «عزیزترین مادر»

فی داناوی در نقش جوآن کرافورد: یه بازی که تاریخ ساز شد!

اصلاً اگه بخوایم در مورد فیلم Mommie Dearest حرف بزنیم و اسم فی داناوی رو نیاریم، کارمون ناقصه! فی داناوی تو نقش جوآن کرافورد یه کاری کرده که همزمان هم مورد تحسین قرار می گیره و هم به خاطر اغراقش، تمسخر میشه. اونقدر عالی تو نقش فرو رفته که بعضی ها میگن اغراق آمیز بازی کرده، ولی خب واقعاً تونسته همون جوآن کرافورد واقعی رو جلوی چشممون بیاره. حرکات صورتش، طرز حرف زدنش و اون نگاه های خاصش، همه و همه شبیه جوآن کرافورده. داناوی برای اینکه تو این نقش حسابی غرق بشه، ماه ها روی حرکات و لحن جوآن کرافورد کار کرد و حتی بعد از فیلم هم میگفت حس می کرده روح جوآن کرافورد تو خونش باهاش زندگی می کنه و این تجربه رو از نظر روحی خیلی سنگین می دونست. این نقش آفرینی، هم تو کارنامه هنری داناوی یه نقطه عطف بود و هم بعدها ازش پشیمون شد که چرا اینقدر تو نقش فرو رفته.

کریستینا کرافورد: رنجی که روی پرده اومد

نقش کریستینا کرافورد رو تو بچگی «مارا هوبل» و تو بزرگسالی «دایانا اسکاروید» بازی کردن. هر دوتاشون تونستن رنج و دردی که کریستینا از دست مادرش کشیده بود رو به خوبی به تصویر بکشن. این دو بازیگر، با اینکه کمتر دیده شدن، اما نقش حیاتی ای تو نشون دادن ابعاد تاریک رابطه مادر و دختری داشتن. واقعاً حس می کنیم که این بچه چقدر آزار دیده و چقدر تو زندگی سختش تنهایی کشیده. بازی اون ها کمک می کنه تا مخاطب، عمق آسیب های روانی کریستینا رو درک کنه و باهاش همدلی کنه.

بقیه بازیگرها: تکمیل کننده پازل

بقیه بازیگرها مثل استیو فارست در نقش گرگ ساویچ (وکیل و معشوق جوآن)، هوارد داسیلوا در نقش لوئیس بی. مایر (رئیس استودیو MGM) و روتانیا آلدا در نقش کارول آن (دستیار جوآن)، هر کدوم نقش های کوچیک اما مهمی تو پیشبرد داستان داشتن. این نقش های فرعی، به پررنگ شدن ابعاد مختلف زندگی جوآن کرافورد و نشون دادن فشارهایی که از طرف هالیوود و اطرافیانش تحمل می کرد، کمک زیادی کردن. همه این ها دست به دست هم دادن تا این درام روانشناختی Mommie Dearest به بهترین شکل ممکن به مخاطب منتقل بشه و یه تصویر کامل از اون دوران و شخصیت ها به ما بده.

پشت پرده «عزیزترین مادر»: حواشی ساخت و تولید فیلم

خب، فکر نکنید فقط داستان فیلم «عزیزترین مادر» پر از تنش و درگیری بوده؛ حواشی فیلم عزیزترین مادر هم دست کمی از خود فیلم نداشته! کریستینا کرافورد، نویسنده کتاب خاطرات پرفروش Mommie Dearest، حق اقتباس کتابش رو سال ۱۹۷۸ به پارامونت پیکچرز فروخت. اول قرار بود آن بنکرافت نقش جوآن رو بازی کنه و فرانکو زفیرلی هم کارگردانی رو به عهده بگیره، ولی خب نشد و کلی تغییر و تحول تو تیم تولید پیش اومد.

بالاخره فرانک پری به عنوان کارگردان فیلم عزیزترین مادر انتخاب شد و فی داناوی هم به جای آن بنکرافت اومد. جالبه بدونید خود کریستینا کرافورد که نویسنده کتاب بود، دیگه اجازه نداشت تو مراحل تولید دخالت کنه، چون تهیه کننده حس می کرد که اون و فی داناوی با هم کنار نمیان و کریستینا نمی خواد تصویر مادرش خیلی هم خوب نشون داده بشه. این خودش یه درام دیگه پشت صحنه بود!

فی داناوی برای اینکه حسابی تو نقش فرو بره، کلی عکس از جوآن کرافورد مطالعه کرده بود و حتی ورزش های خاصی انجام می داد تا شکل دهنش شبیه جوآن بشه. اما این روش بازیگری متد اکتینگ داناوی، حسابی برای بقیه عوامل تولید دردسرساز شد. روتانیا آلدا، یکی از بازیگران فیلم که نقش کارول آن (دستیار جوآن) رو بازی می کرد، تو خاطراتش نوشته که کار کردن با داناوی چقدر سخت بوده. میگه داناوی معمولاً دیر سر صحنه میومده و تقریباً پارامونت می خواست اخراجش کنه. اونقدر تو نقش فرو رفته بود که گاهی اوقات حس می شد دیگه خودش نیست و جوآن کرافورد شده بود!

آلدا تو مصاحبه هاش گفته بود: مردم از فی متنفر بودن… چون خیلی گستاخ بود. همه وقتی اون سر کار بود، روی نوک پا راه می رفتن و وقتی نبود، نفس راحتی می کشیدن. حتی تو یه صحنه معروف که جوآن به کریستینا حمله می کنه، داناوی اونقدر کنترل خودش رو از دست میده که به آلدا ضربه می زنه و بقیه از ترس نزدیکش نمیشن تا به دایانا اسکاروید (بازیگر نقش کریستینای بزرگسال) کمک کنن. اینا همه نشون میده که پشت صحنه فیلم هم یه درام واقعی و پرتنش در جریان بوده و ساخت این فیلم واقعاً برای همه یه چالش بزرگ محسوب می شد.

«عزیزترین مادر» در بوته نقد: از تمسخر تا تحسین کالت

وقتی فیلم اکران شد: شوک منتقدین و مخاطبان

وقتی فیلم Mommie Dearest سال ۱۹۸۱ اکران شد، خیلی ها شوکه شدن. منتقدای بزرگ مثل راجر ایبرت حسابی از فیلم انتقاد کردن و گفتن که افسرده کننده ست و هیچ هدفی جز افسرده کردن نداره. از نظر اون ها، فیلم بیهوده و آزاردهنده بود و تجربه خوبی برای تماشاگر به حساب نمیومد. جالب اینجاست که خیلی از مخاطبا هم به جای اینکه فیلم رو یه درام جدی و تلخ ببینن، شروع کردن به خندیدن! آره، فیلم تبدیل به یه کمدی ناخواسته شد! این واکنش عجیب باعث شد پارامونت پیکچرز هم که دید اوضاع این طوریه، کمپین تبلیغاتی فیلم رو عوض کنه و با شعارهایی مثل با بزرگترین مادر دنیا آشنا بشید! و با نشون دادن چوب رختی های سیمی تو تبلیغات، از این اتفاق استقبال کنه. نتیجه این شد که فیلم کاندید ۹ جایزه تمشک طلایی (Razzies) شد و ۵ تاشو هم برد، از جمله بدترین فیلم و بدترین بازیگر زن (فی داناوی)!

نگاهی دوباره به فیلم: کشف ارزش های پنهان

با گذشت زمان، نگاه ها به نقد فیلم Mommie Dearest عوض شد. کم کم مردم متوجه شدن که این فیلم، با همه اغراق ها و ضعف هایی که ممکنه داشته باشه، یه جور خاصی جذابه. انگار منتقدها و مخاطبان اولیه، نتونسته بودن عمق و پیچیدگی فیلم رو ببینن یا اینکه درکی از ژانر کمپ نداشتن. شاید فیلم ایراداتی تو فیلمنامه یا تدوین داشت، اما یه چیزی توش بود که باعث میشد موندگار بشه. همین دیدگاه های جدید باعث شد «عزیزترین مادر» آروم آروم راه خودش رو به قلب طرفدارای فیلم های کالت باز کنه. خیلی ها امروز این فیلم رو به خاطر جسارتش تو به تصویر کشیدن یه مادر شرور و بازی های اغراق آمیزش تحسین می کنن و اونو نه یه درام شکست خورده، بلکه یک اثر هنری خاص و منحصربه فرد می دونن.

چرا «عزیزترین مادر» یک پدیده کالت شد؟ راز کمپ در سینما

شاید براتون سوال باشه که چطور یه فیلم که اینقدر نقد منفی گرفته و جایزه تمشک طلایی Mommie Dearest رو برده، میتونه تبدیل به فیلم کالت Mommie Dearest بشه؟ داستان این فیلم واقعاً عجیبه و اینجاست که پای مفهوم کمپ (Camp) به میون میاد! کمپ یعنی چی؟ تو سینما، کمپ به یه جور زیبایی شناسی گفته میشه که توش، چیزی که به طور معمول بد، مضحک یا اغراق آمیز به نظر میاد، به خاطر همین اغراق، تصنع و حتی لودگی زیاد، یه جذابیت خاص و دوست داشتنی پیدا می کنه. انگار فیلم خودش رو بیش از حد جدی نمیگیره، اما در عین حال یه چیزی توش هست که نمیشه ازش چشم برداشت و تماشاگر رو شیفته خودش می کنه.

«عزیزترین مادر» یکی از بهترین مثال ها برای این مفهومه. این فیلم خصوصاً تو جامعه LGBTQ+ حسابی محبوب شد و به یه نماد فرهنگی تبدیل شد. دیالوگ های معروف Mommie Dearest مثل No wire hangers, ever! (هیچ وقت چوب رختی سیمی نه!) تبدیل به بخشی از فرهنگ پاپ شدن و بارها و بارها تو فیلم ها، سریال ها و حتی برنامه های کمدی و درگ شوها بهشون اشاره شده. این دیالوگ ها و صحنه های نمادین، نشون میدن که چطور یه فیلم میتونه از یه شکست اولیه، به یه پدیده فرهنگی تبدیل بشه. مرز بین درام جدی و کمدی ناخواسته تو این فیلم خیلی باریکه و همین مرز باریک، عزیزترین مادر رو خاص کرده. این فیلم، با تمام جنون و اغراقش، یه جور لذت پنهان داره که فقط با یه بار دیدنش میشه درکش کرد.

فی داناوی صحنه های ترسناک و کَمپ فیلم رو عالی از کار درآورده؛ اونقدر فریاد میزنه ‘No wire hangers!’ و با لحن عمیق و از ته چاه ‘تینا، تبر رو بیار’ رو ادا میکنه که این صحنه ها از حالت کَمپ فراتر میرن و قدرت و رنجی رو به نمایش میذارن.

جایزه تمشک طلایی Mommie Dearest: وقتی شکست، یک افتخار میشه!

اینکه یه فیلم هم جایزه بدترین رو ببره و هم تبدیل به یک اثر کالت بشه، واقعاً عجیبه و جایزه تمشک طلایی Mommie Dearest یه مثال عالی برای این قضیه است. فیلم «عزیزترین مادر» سال ۱۹۸۱ تو دومین دوره جوایز تمشک طلایی حسابی درخشید! البته نه به خاطر افتخار، بلکه به خاطر اینکه کاندید ۹ جایزه شد و ۵ تاشو هم برد. این جوایز که به بدترین های سینما اهدا میشه، واقعاً برای این فیلم سنگین بود:

• بدترین فیلم (Worst Picture)
• بدترین کارگردان (نامزد شد، ولی نبرد)
• بدترین بازیگر زن (فی داناوی)
• بدترین بازیگر مکمل مرد (استیو فارست)
• بدترین بازیگر مکمل زن (دایانا اسکاروید)
• بدترین فیلمنامه

جالبه بدونید حتی سال ها بعد، تو سال ۱۹۸۹ «عزیزترین مادر» جایزه بدترین فیلم دهه رو هم از آن خودش کرد! این جوایز نشون میده که فیلم تو زمان خودش چقدر مورد تمسخر قرار گرفته بود و چقدر نگاه منتقدین بهش منفی بود. اما جالبه که همین بدترین بودن، یه جورایی باعث شد فیلم بیشتر تو ذهن ها بمونه. انگار وقتی یه چیزی اینقدر بده که تبدیل به یک شوخی و بحث میشه، دیگه نمیشه نادیده ش گرفت. و همین شد که «عزیزترین مادر» با افتخار عنوان یکی از بهترین فیلم های بد رو از آن خودش کرد و تبدیل به یه پدیده ماندگار شد.

فیلم های بر اساس واقعیت: وقتی مرزها کمرنگ می شوند

فیلم Mommie Dearest یکی از اون فیلم های بر اساس واقعیت هست که حسابی مرز بین واقعیت و اغراق سینمایی رو جابجا می کنه. این فیلم بر اساس خاطرات کریستینا کرافورد، دخترخوانده جوآن کرافورد ساخته شده. کتاب کریستینا خودش جنجالی بود و پرده از زندگی خصوصی و آزارگرانه مادرخوانده اش برمی داشت. اما همونطور که خود کریستینا هم بعداً گفته، کارگردان و تهیه کننده برای جذابیت بیشتر، بعضی صحنه ها رو اغراق آمیز نشون دادن.

برای همین، همیشه این سوال مطرح میشه که چقدر از این فیلم واقعیه؟ خود کریستینا کرافورد گفته که بسیاری از اتفاقات، مثل تنبیه با چوب رختی سیمی، واقعیت داشته و مادرش واقعاً یه آدم آزارگر بوده. اما شاید شدت و نحوه به تصویر کشیدن اون ها تو فیلم، برای ایجاد درام و شوک بیشتر، اغراق آمیز باشه. از طرفی، بعضی از اعضای خانواده جوآن کرافورد، مثل دخترخوانده های دوقلوی دیگه جوآن، کل این داستان سوءاستفاده رو زیر سوال بردن و گفتن جوآن بهترین مادر دنیا بوده و کریستینا دروغ گفته. این تناقض ها، «عزیزترین مادر» رو به یه مورد مطالعاتی جذاب تو حوزه فیلم های زندگی نامه ای تبدیل می کنه. این فیلم به ما یادآوری می کنه که حتی تو داستان های واقعی هم، همیشه یه لایه از برداشت و تفسیر و البته اغراق سینمایی وجود داره.

تحلیل عمیق و میراث «عزیزترین مادر»: فراتر از ظاهر

تأثیرات فرهنگی و جایگاه فیلم

معرفی فیلم عزیزترین مادر (Mommie Dearest) فقط یه نقد و بررسی نیست، بلکه تلاشی برای درک میراثی هست که این فیلم از خودش به جا گذاشته. این فیلم نه تنها تأثیر عمیقی روی درک عمومی از شخصیت و زندگی جوآن کرافورد گذاشت – که تا قبل از اون بیشتر به عنوان یه ستاره زن قدرتمند شناخته می شد – بلکه تو بقیه آثار هنری هم کلی ارجاع بهش شده. تو لیست های مختلف بهترین فیلم های بد یا فیلم های کالت همیشه اسم Mommie Dearest به چشم می خوره. حتی مؤسسه فیلم آمریکا (AFI) هم جوآن کرافورد این فیلم رو به عنوان یکی از شخصیت های شرور تاریخ سینما و دیالوگ No wire hangers, ever! رو به عنوان یکی از ۱۰۰ دیالوگ برتر تاریخ سینما معرفی کرده.

این فیلم نشون داد که چطور یه زندگی نامه جوآن کرافورد فیلم میتونه اینقدر جنجالی و بحث برانگیز باشه و چطور یه بازیگر میتونه اینقدر خودش رو وقف یک نقش کنه که تا سال ها اثراتش رو روی زندگی شخصیش ببینه. فی داناوی سال ها بعد از این نقش آفرینی گفته بود که این فیلم به دوران کاریش آسیب زده و باعث شده مردم برداشت اشتباهی ازش داشته باشن. این ها همه نشان از تأثیر عمیق و چند وجهی «عزیزترین مادر» بر فرهنگ و سینما داره.

درام روانشناختی و چالش های شهرت

خب، حالا وقتشه یه کم عمیق تر به تحلیل Mommie Dearest بپردازیم. این فیلم فقط یه داستان از رابطه یه مادر و دختر نیست؛ این فیلم یه تصویر شوکه کننده از جنبه های تاریک شهرت و چالش های روانشناختیه. جوآن کرافورد، با اون همه زیبایی، استعداد و شهرت، پشت درهای بسته خانه اش یه آدم دیگه بوده. فیلم با اغراق آمیز نشون دادن این واقعیت ها، ما رو مجبور می کنه به این فکر کنیم که چقدر از زندگی ستاره هایی که می پرستیم، بر اساس یک نمایشه و پشت اون نمایش چی می گذره.

درام روانشناختی Mommie Dearest چالش های عمیق روحی و روانی جوآن رو نشون میده. فشارهای هالیوود، ترس از فراموش شدن، و احتمالاً مشکلات روانی خودش، همه دست به دست هم دادن تا از اون یه مادر آزارگر بسازن. فی داناوی با بازی فی داناوی در Mommie Dearest تونسته این جنون و کنترل گری رو به نحوی نشون بده که همزمان هم ترسناک باشه و هم به خاطر اغراقش، خنده دار. این فیلم همچنین یه جور تلنگر به مفهوم مادری تو جامعه میده و مرزهای اخلاقی و روانی رو به چالش می کشه.

No wire hangers, ever!: دیالوگ های ماندگار و نمادهای فیلم

اگه بخوایم صادق باشیم، فیلم Mommie Dearest پر از دیالوگ ها و لحظه هاییه که واقعاً تو ذهن آدم میمونه و خب، بعضی هاشون هم حسابی سوژه شدن و تو فرهنگ عامه جا باز کردن! دیالوگ No wire hangers, ever! (هیچ وقت چوب رختی سیمی نه!) نماد اصلی کل فیلمه. این یه جمله ساده، تبدیل به نمادی از جنون، کنترل گری و سوءاستفاده شده و بارها و بارها مورد تقلید و کپی برداری قرار گرفته. اون صحنه معروف که جوآن با صورت خشمگین و چشم های از حدقه بیرون زده، کریستینا رو به خاطر چوب رختی سیمی کتک می زنه، از اون صحنه هاییه که هرگز فراموش نمیشه و تو خاطر همه سینمادوستا باقی مونده.

یا مثلاً صحنه ای که جوآن با تبر به باغ گل هاش حمله می کنه. این صحنه هم نماد خشم فروخورده و جنون پنهان جوآنه که بالاخره فوران می کنه. این صحنه ها، با اینکه ممکنه به نظر بعضی ها اغراق آمیز بیان، اما قدرت بصری و تأثیرگذاری عجیبی دارن و به خوبی نشون میدن که درام روانشناختی Mommie Dearest چقدر میتونه از نظر بصری و دیالوگی غنی باشه و چطور میشه با استفاده از نمادها، مفاهیم عمیق رو به مخاطب منتقل کرد.

اینجا لیستی از چند تا از این دیالوگ های معروف و نمادهای فیلم رو براتون آوردیم که نشون میده چقدر این فیلم تونسته تو ذهن ها موندگار بشه:

• No wire hangers, ever! (هیچ وقت چوب رختی سیمی نه!) – نمادی از کنترل گری و خشم
• Tina, bring me the axe! (تینا، تبر رو بیار!) – فریاد جنون و ناامیدی
• صحنه معروف جوآن کرافورد با رژ لب مالیده شده و صورت خشمگین
• تخریب باغ گل های رز با تبر – نماد نابودی آرامش و زیبایی
• مسابقه شنا و تنبیه بی رحمانه کریستینا

این لحظه ها، فراتر از خود فیلم رفتن و تو فرهنگ عامه جا باز کردن. همین نشون میده که عزیزترین مادر چقدر تونسته تأثیرگذار باشه، حتی اگه این تأثیرگذاری از نوع کمپ و کمدی ناخواسته باشه.

نتیجه گیری: «عزیزترین مادر»؛ فیلمی که نمی توان نادیده اش گرفت

خب، به آخر داستانمون رسیدیم! معرفی فیلم عزیزترین مادر (Mommie Dearest) به ما نشون داد که این فیلم چقدر پیچیده و چندوجهیه. «عزیزترین مادر» یه درام روانشناختی تلخه که داستان غم انگیز رابطه یک ستاره هالیوود و دخترخوانده اش رو روایت می کنه. در عین حال، به خاطر بازی های اغراق آمیز و لحن خاصش، به یه کمدی سیاه ناخواسته و یک پدیده کالت تبدیل شده. این فیلمی نیست که هر روز بتونید ببینید و از اون لذت ببرید، بلکه از اون دست فیلم هاست که چالش برانگیزه و شما رو به فکر وا میداره.

این فیلم شاید تو زمان خودش مورد تمسخر قرار گرفت و جوایز تمشک طلایی رو هم از آن خودش کرد، اما با گذشت زمان، جایگاه خودش رو تو تاریخ سینما پیدا کرده و امروز به عنوان یک اثر کالت مورد تحسین قرار می گیره. از نظر من، «عزیزترین مادر» یه سند فرهنگی مهمه که نشون میده مرز بین جنون و نبوغ، رنج و کمدی، چقدر میتونه باریک باشه. اگه دنبال یه تجربه سینمایی خاص و عمیق هستید، اگه دوست دارید فیلمی رو ببینید که بعد از تماشا تا مدت ها ذهنتون رو درگیر کنه و واکنش های متفاوتی رو در شما برانگیزه، حتماً فیلم Mommie Dearest رو ببینید. شاید شما هم مثل خیلی ها، از این مادر عزیزترین هم بترسید، هم بخندید و هم تحسینش کنید! این فیلم قطعاً چیزی نیست که بشه نادیده اش گرفت.