پیشرفت علم در مسیر جلوگیری از پیری

تحقیقات نشان داد؛

به گزارش خبرگزاری انین؛nenki RamakrishnaVبرنده جایزه نوبل و نویسنده کتاب”چرا می میریم :علم جدید در تالش برای جاودانگی” هفته گذشته سخنرانی خود را با اشاره به تغییرات گسترده طول عمر در سراسر جهان طبیعی آغاز کرد. تا آنجا که ما میدانیم مرگ قطعی است. اما هیچ قانون فیزیکی یا شیمیایی وجود ندارد که بگوید باید در زمان مشخصی اتفاق بیفتد و مسائل فلسفی دیگری را مطرح می کند.«چرا» پشت این نوسان های عظیم تحقیقات و هزینه های بسیار زیادی را برای کند کردن یا توقف پیری و افزایش طول عمر برای انسان ها به دنبال داشته است.

این کتاب بیانگر یک سفر از طریق درک علمی کنونی از پیری و مرگ است که اساساً به تجمع آسیب شیمیایی به مولکول ها و سلول ها ختم می شود. سؤال این است که آیا می توانیم با فرآیندهای پیری مقابله کنیم.

nRamakrishna در گفتگو با آنتونیورگاالدو نویسنده مجله فناوری MIT گفت: آیا ما می توانیم این کار را به روشی ایمن و مؤثر انجام دهیم. حتی اگر جاودانگی-یا فقط زندگی برای مدت بسیار بسیارطولانی-از نظر تئوری از طریق علم امکان پذیر باشد آیا باید آن را دنبال کنیم؟

nRamakrishna این سؤال را به سایر تفکرات اخلاقی تشبیه کرد:«هیچ قانون فیزیکی یا شیمیایی وجود ندارد که بگوید ما نمی توانیم کهکشان های دیگرفضا یا حتی مریخ را مستعمره کنیم».”ما به پیشرفت های بزرگی نیاز دارد که ما

هنوز به آن دست نیافته ایم.”درواقع وقتی نوبت به تعقیب جاودانگی می رسد ما به پیشرفت های بزرگ بسیار نزدیک تر هستیم. nRamakrishna حضار را در یک تور کوتاه از برخی از جهت های اصلی تحقیقات سالمندی برد و در ادامه به آن ها گفت راپامایسین مصرف کنیددارویی که برای اولین بار در دهه 1960 از یک باکتری در جزیره ایستر جدا شد که مشخص شد خواص ضد قارچی سرکوب کننده سیستم ایمنی و ضد سرطانی دارد. راپامایسین مسیر TOR را هدف قرار می دهد یک آبشار سیگنال دهی مولکولی بزرگ در داخل سلول ها که بسیاری از عملکردهای اساسی زندگی را تنظیم می کند.

راپامایسین به دلیل پتانسیل خود در معکوس کردن روند پیری باهدف قرار دادن سیگنال های سلولی مرتبط با تغییرات فیزیولوژیکی و بیماری ها در افراد مسن توجه مجددی را به خود جلب کرده است. جهت گیری های دیگر شامل تقلید از اثرات ضد پیری محدودیت کالری نشان داده شده در موش ها باعث دست یابی به برنامه ریزی مجدد سلولی می شود این بدان معناست که سلول های کاملاً توسعه یافته را برداریم و اساساً زمان را به عقب برگردانیم.

معروف ترین آزمایش بنیادی در این زمینه توسط دانشمند دانشگاه کیوتو و برنده جایزه نوبل شینیا یاماناکاانجام شد که نشان داد تنها چهار فاکتور رونویسی می تواند یک سلول بالغ را در تمام مسیر بازگرداند. راماکریشنان دانشمند آزمایشگاه بیولوژی مولکولی MRC انگلستان جایزه نوبل شیمی سال 2009 را برای کشف ساختار ریبوزوم دریافت کرد.

او گفت که برای نوشتن این کتاب احساس شایستگی می کند. وی به عنوان یک زیست شناس مولکولی که فرآیندهای بنیادی چگونگی ساخت پروتئین ها توسط سلول ها را مطالعه کرده است در این زمینه ارتباطاتی داشت اما به هیچ یک از آن ها نزدیک نبود. او در حین تحقیق درباره کتاب تالش کرد تا از مصاحبه با دانشمندان با سرمایه گذاری های تجاری مرتبط  با پیری اجتناب کند. جهان در دهه های اخیر شاهد انفجاری در تحقیقات پیری بوده است که میلیاردها دلار توسط سازمان های دولتی و شرکت های خصوصی خرج شده است و پیش بینی می شود که بازار مصرف محصولات تا سال 2027 به 93 میلیارد دلار برسد.

 راماکریشنان خاطرنشان کرد درنتیجه ادعاهای نادرست یا اغراق آمیز شرکت هایی که وعده عمر طولانی تر می دهند در حال حاضر در حال افزایش است. او یک مثال را به اشتراک گذاشت:«مکمل هایی که برای طولانی تر کردن تلومرهای فرد یا بخش های ژنتیکی که با افزایش سن کوچک می شوند»در آمازون در دسترس هستند.

او گفت:”البته این ها مورد تائید FDA نیستند. هیچ کار آزمایی بالینی وجود ندارد و مشخص نیست که مبنای آن ها چیست.”اما به نظر می رسد هنوز مقداری تقاضا وجود دارد.

https://phys.org/news/2024-05-science-anti-aging.html