یادآوری سنتی دیرینه و حسنه به رسم پیامبران

یادداشت|

روز های میانه اسفند ماه، هر ساله نوید رویش، جوانه زدن و تولدی دوباره برای محیط زیست و حیات دوباره درختان جادوانه و نوی این سرزمین است.

گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری انین ـ دکتر مصطفی طالقانی: من امروز یک معلم هستم. امروز در جایگاهی ایستاده ام که بناست فکر بسازم و دهه های پیش روی ایران عزیز را با نور این فکر آذین ببندم. شاید جملاتی که این نوشتار را آغاز می کند، بی ارتباط به فضایی که این روز ها آن را لمس می کنیم، نباشد. روز های میانه اسفند ماه، هر ساله نوید رویش، جوانه زدن و تولدی دوباره برای محیط زیست و حیات دوبارۀ درختان جادوانه و نوی این سرزمین است. درختکاری، سنت حسنۀ پیامبران عظیم الشان الهی و معصومین (علیهم السلام) است، سنتی دیرینه و حسنه که همه ساله، مقام عظمای ولایت (مد ظله العالی)، خود به شخصه با رفتار مکرر غرس نهال و ارایۀ فرمایشاتی بر آن تاکید داشته اند.

ایران بزرگ، از دیرباز مهد سرسبزی و حیات بوده است و دستان هنرمند پروردگار متعال در گوشه گوشه آن، همواره به نقاشی درختان سرسبز پرداخته است و سرزمینی پر از شکوفایی و رویش به قلب پاک ایرانیان هدیه کرده است. همه اینها در کنار هم، تلنگری به دل های آگاه و بیدار است که در این مسیر گام بردارد، حال آن که خلاقانه، روز های پایانی اسفند ماه به نام «هفته ملی منابع طبیعی و روز درختکاری» زینت داده شده است.

برای من، که هر روز ریاضیات را، چون سرودی شادی افزا در گوش دانش آموزان زمزمه می کنم، درختکاری، هندسۀ زیبایی، ضرب انرژی در نشاط، تقسیم سرسبزی و شادی در نقطه نقطۀ زمین، جمع رویش و تنفس در هوای تازه با هم، و تفریق آلودگی از آسمان آبی و بی کرانۀ این مرز پرگُهر است.

همه ما امروز در مسیر آگاهی و شکوفایی گام بر می داریم و بر همه ما واجب است تا این آگاهی و شکوفایی را، همان گونه که پیشینیان به ما رساندند، به نسل بعدی خود انتقال دهیم، حال آن که تفکر و خلاقیت، جز در فضای مهرانگیز رویش درختان سرسبز و شکوفا به بار نخواهد نشست.

من، در کنار دانش آموزان خلاق و پر تلاشم در روز درختکاری، نهال هایی نو پا در زمین کوچک مدرسۀ خویش می کاریم تا آن را با دانش و انین آبیاری کنیم و همان گونه که حضرت رسول اکرم (ص) فرمودند: «ما مِن مُسلّمٍ یَغرِسُ غَرساً یَاکُلُ مِنهُ اِنسانٌ او دابَّهٌ او طَیرٌ، الا ان یُکتَبَ لَه صَدَقَه الی یَومِ القِیامَه.» یعنی: «هر مسلمانی درختی بنشاند، یا زراعتی بکارد و انسانی یا پرنده ای یا چرنده ای از محصول آن بخورد، برای وی تا روز قیامت صدقه محسوب می شود» (مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل، جلد 13، صفحه 460)

به راستی به خود می بالم که دانش آموزانی آگاه می پرورم که سالیانی نه چندان دور، خانواده ای می سازند که در نخستین پله، آرامش، امنیت و لذت را، در فضایی که زندگی می کنند از اولویت های خویش قرار داده و درختکاری را به عنوان یکی از مهم ترین و زیربنایی ترین رفتار های انسانی، در نسل پسین خویش می پرورند.

برای ما که امروز، به یاد شهدای سرافزار ایران عزیز، 8 اصله نهال مقاوم به کم آبی و مناسب با اقلیم گرم و خشک را، با استعانت از دستان پر انین و یاری گر حضرت علی ابن موسی ا لرضا (ع) در خاک پر نور آموزشگاه شهید خلیل شیرازی در روستای قشلاق حاجی آباد شهرستان پاکدشت در زمین کاشتیم تا همان گونه که پدران ما درخت کاشتند و ما از سایه و میوۀ آن بهره گرفتیم، ما نیز یادگاری برای آیندگان به امانت به دست زمین بسپاریم.

امید آن داریم تا با هر تنفس در هوای تازۀ این درختان، دعای خیر دانش آموزان و دبیران شریف نسل آینده، راهگشای روز های پیش رویمان باشد.