تهران دهه ی پنجاه و معضل تلفن های راه دور؛ از صف ها طولانی تا آزاد نشدن صفر

به گزارش خبرگزاری انین، شاید باورش برای نسل تازه سخت باشد؛ اما تهران در 46 سال پیش یعنی حول و حوش اردی بهشت 1357 با پنج میلیون جمعیت تنها 98 باجه ی تلفن راه دور داشت. می پرسید یعنی چه؟ یعنی تلفن هایی که از آن ها می شد به شهرهای دیگر زنگ زد. تازه در تابستان سال قبل از آن، 1356، شمار این باجه ها فقط 60 تا بود که 7 تایش در میدان سپه [امام خمینی کنونی] داخل ساختمان مخابرات قرار داشت و بقیه هم دو تا دو تا جلوی مراکز تلفنی تهران واقع بودند.

ظرفیت هر بار مکالمه با این تلفن ها 21 تومان پول خرد بود که در حدود سه دقیقه طول می کشید. ده سکه ی دو ریالی [همان دوزاری خودمون]، هفت سکه ی یک تومانی و شش سکه ی دو تومانی می شد به داخل این تلفن ها انداخت که بعد از مصرف تمام آن ها ارتباط قطع می شد و برای ادامه ی صحبت باید دوباره شماره گرفت.

در ابتدا بزرگ ترین مشکل این تلفن ها گرفتن صفر بود. خیلی ها به خاطر همین مشکل اصلا منصرف می شدند و به همان نامه و تلگراف اکتفا می کردند. اما در اواخر سال 56 و اوایل 57 شماره گیری کمی آسان تر شد.

برگرفته از کیهان، یک شنبه 10 اردی بهشت 2537 [1357]، ص 10.

25957

تهران دهه ی پنجاه و معضل تلفن های راه دور؛ از صف ها طولانی تا آزاد نشدن صفر